Çevrimdışı

Dünyanın en bencil insanıyım ben, itiraf ediyorum.
Biraz olsun yüreğim rahatlar, gözüme uyku girer, kan gözyaşlarım diner diye ateşin düştüğü yere ''.........'' gittim.
Belki de Tanrı bu yüzden cezalandırdı beni. O gün bugündür kâbuslar görüyorum.
Oysa görmeye bile dayanamadığım bu kâbusları yaşıyanlar vardı. Hem de iliklerine kadar...

Anaların sessiz çığlıkları içinde usulca içine akıttığı gözyaşlarını silen arkadaşlarla yüreğimizin bir yarısını orda bırakarak tekrar yola koyulduk.
Geri döneceğimiz an, sanki çocuklarına sessizce elveda dercesine gözlerimize bakıp kadife bakışlar fırlatıyordu analar.
‘Bizi yalnız bırakmayın diyordu gözleri’ onurlu duruşlarına söz getirmeden.
Sessiz bir yolculuktu.
Çığlığımızı, acımızı, feryadımızı orda bıraktık.
Yanımıza da onurlu bir halkın çocukları için mücadele sözü alarak ama yazarLar olarak son sözümüzü söylemeden.