Uzundu geceler
Kör gözleri ruhumda bir yanı tırmalar gibi bakardı
Karanlığa gömülünce uykular
Koca dişli rüyalar görürdüm hep
Sen hep giderdin çöllere doğru..
Ay ışığı vurunca sadra
Birisi dürterdi kollarımı hasret yeniden başlardı...
Bazen karanlık çağlara giderdin
Kapının orda elimde bir mendil seni beklerdim yine
Avucumdaki sular kimi zaman tükenir
Mendil nemlenmiş bir duvara benzerdi
Aniden
Kapılar kapanır üstüme yorgunluk çökerdi
Kuyuların ipleri çekilir sükunet kaplardı ortalığı...
Çınar hükmünde geçsede yıllar
Yine koca dişli rüyalar görmek isterdim.
Artık tümüyle duvara bürünmüştü suretin
Sen yine giderdin
Elimde nefesi çekilmiş bir mendil kalırdı.
Gidişlerin bir türlü dönmeyi bilemeyişlerin...
Bizi yaralar içinde bırakıp hayatımızı sessizce terkedişlerin...
Her şey susuyor orda kapının dışında.
Fatma Zehra Arslan