Çevrimdışı

3'üncü ayımı doldurdum cezaevinde...
Cezaevinin benim irademi, sevgimi ve insanlığımı ezeceği ve beni ehlileştireceği sanıldı.
Tarih kadar uzun, sonsuzluğa uzanan duvarlarla çevrili bir koğuşta tutuldum.
Beni, sevdiklerimden, ülkemin çocuklarından ayıracağı sanıldı.
Fakat, her gün hücremin ufak penceresinden uzak yerlere doğru yolculuğa çıktım ve kendimi onlar arasında ve onlar gibi hissettim.
Buna karşılık, onlar bende hapsedilmiş kendi kederlerinin yansımasını göreceklerdi; böylece cezaevi birbirimizle olan bağlarımızı derinleştirdi.
Cezaevi karanlığının güneşin ve ışığın anlamını zihnimden sileceği sanıldı, fakat karanlık ve sessizlikte alaca menekşelerin büyüdüğüne tanık oldum.
Cezaevinin, zihnimin zamanı ve onun değerini unutmaya terk etmeye zorlayacağı sanıldı.
Ancak hapishane dışındaki anları yeniden yaşadım ve yeni bir yol seçmek için yeni bir "ben" doğurdum.
Aynı zamanda, benden önceki tutuklular gibi, yeni bir şafağı görme umuduyla cezaevinin karanlığına dayanmak zorunda kalan işkence görmüş bir neslin son kişisi olacağımı umarak, yoluma çıkan bütün aşağılama, hakaret ve zulmü tüm kalbimle kucakladım.

Akın 2010 Pozantı..