Hanımlar, yapmayın sevgili hanımlar!
Eşlerinizi kışkırtmayın...
Kime karşı mı?
Kimseye karşı...
Sözgelişi, çocuklarınıza karşı kışkırtmayın.
İş dönüşü, adımını atar atmaz kapıdan içeriye:
- Öldüm bittim, senin bu çocuklarından bugün. Dur derim, durmazlar. Otur derim, oturmazlar. Söz dinlemezler. Altını üstüne getirirler evin. Kavga ederler, boğuşurlar, bağırırlar. Pencerenin camını kırdılar yine, sürahiyi de... Bıktım vallahi, bıktım!..
Demeyin sakın.
Sabahtan akşama kadar yorulmuş zaten adam. Müşteri yok.. Para, yok. Çek yok. Senet, yok!..
Kira, elektrik, su, telefon...
Peşin vergi, KDV, stopaj...
Taşıt vergisi, emlak vergisi...
Sigorta, Bağ-Kur...
Hepsi parayla olacak şeyler bunlar.
Çark dönmüyorsa, neyle olacak?
Zaten dolmuş eşinizin bardağı, bir de siz yağıp dökerseniz, taşmaz mı?
Yapmayın sevgili hanımlar, kışkırtmayın eşinizi çocuklarınıza karşı!
Ona da yazık, size de...
Çocuklarınıza daha da yazık!..
Size karşı olan sevgilerini, saygılarını çürütürsünüz böylece. Başkaca bir kazancınız olmaz bu işten.
Sevgili hanımlar!
Komşularınıza karşı da kışkırtmayın eşinizi. Baştan hiç hesap edilmeyeceği kadar kötü sonuçları olur bunun.
Nerde başlayıp nasıl biteceği belli olmaz çünkü kavganın.
Hayatınızı zindan edersiniz kendi kendinize. Son pişmanlık fayda etmez!
Şu şikayet huyunuzdan vaz geçin canım! Çocuk musunuz siz?
Onu şikayet et, bunu şikayet et...
Olmadı; annesini, babasını, kız kardeşini, erkek kardeşini...
Amcası ve dayısı da beş para etmez zaten, değil mi?
Aynı halası ve teyzesi gibi...
İyi ama böyle yapmakla ne geçer elinize?
Eşinizi üzmek, sizi mutlu mu etti bugüne kadar?
Yapmayın sevgili hanımlar... Vazgeçin şu huyunuzdan...
Alıntı