Çevrimdışı

Çok güzel bir kadın olsaydım, kaderim değişir miydi diye düşünüyorum. Sonra kendi kendime gülüyorum. Çok güzel olan ama hiç benim gibi sevilmemiş kadınları anımsıyorum.

Hepimizin içinde, sevgiye susamış çiçekler var. Utancımızdan açık etmiyoruz. Dilin boyası dökülmüş, nem almış, çürümüş….

Her gece yalnızlığın dizine uzanarak ağlıyor birileri. Perdeleri çekilmiş evlerin camına gözyaşlarının sesi vuruyor. Ne kadar hainse artık karanlık, kimse duymuyor.

Eski bir aile fotoğrafı geçiyor elime; kimler var içinde, ne hayatlar geçti şu fotoğrafın çekildiği yerde? Gözüm cama vuran aksime takılıyor. Yaşlanınca hangi çizgilerim çıkacak ortaya? O zaman da sevgi bu kadar değerli olacak mı?

Düşlerim kaybolmasın diye, bütün ışıkları kapatıyorum. İçinde eski, yeni bütün sevdaları saklayan; aklımın deliliği ile dinginliği arasında gidip gelen hayallerimi koruyorum.

Her şeyim var, vardı; hiçbir şeyim yok, yoktu! Varla yok arasında bir yerlerde sevdiğim adamlar ve acılarım, hepsini ortaya döküyorum.

Yaşayamadığım, içimde kalmış sevdaları çıkarıyorum bu gece dışarı. Tutup tek tek sokağa atıyorum. Ne kadar kırgınlığım varsa, camı açıp savuruyorum karanlığa. Tutanın elinde kalsın, ben yeniden sevdalanıyorum…

Candan Ünal