Çevrimdışı

Bugün okuduğum bir yalan makalesi üzerine, aklıma gelen eski bir olayi anlatmak istedim.

Hepimiz mutlaka yalan söyleriz, bazılarımız söylememiz gerektiği için söyleriz, bazılarımız ise bunu bir meslek haline getirmişlerdir, doğruyu söylemek onlara daha zor gelir.

Ama onun kölesi olmamak için hiç başlanmaması gerekir, tıpkı bir sigara gibi, eroin gibi alışkanlık yapar ve işin kötüsü can çıkar huy çıkmaz.

Tabii yalan söyleyince pinokyo gibi burunlarımızda uzamıyor nede olsa değil mi ?

Aslında yalan deyip geçmeyin, yalan söylemekte bir yetenek işidir, olaylar ve durumlar bütünüyle oynayabilme sanatı; yalan icra edecek kişinin daha etkileyici olması için önce kendisini kandırması gerekir.

Yalan hele birde güvendiğin kişiden duyulduğu zaman insanın yaşama sevincini alıp götüren yegane şeydir.

Candan Erçetin'in yalan şarkısını çok severim ama yalanı hiç sevmem. Bana yalan söyleme kardeşim, bana yalan söyleme de ne söylersen söyle, delikanlı ol, dürüst ol, mert ol, sözünün eri ol.

Her zamankinden farklı olmayan bir pazar günü, üç arkadaş tarafından bir öncesi geceden buluşma kararı alınmış, vakti geldiğinden cep telefonu aranan arkadaşa ulaşamıyoruz telefonu kapalı. Benim aracım o zaman, bakımda olduğu için müsait değil. Ulaşamadığımız arkadaşın aracı ile gideceğimiz kararlaştırılmış ama ulaşmak ne mümkün.

Bir şekilde arkadaşın ev telefonunu buluyoruz, öglen vakti ya var ya yok. Ev telefonunu ariyoruz pek sevgili arkadaş uykudan yeni uyaniyor ev telefonunu yeni açiyor, neredesin diye sorduğumuz soruya dün akşam çok acil işinin çıktığını ve istanbul'a geldiğini söylüyor.

Höönkkkk! ? ev telefonunuda mi götürdün istanbula be mübarek insan. senin yalaninada sanada tüküreyim.

Benim için o şahis bitti. nokta. kes kesssss. yönetmen.