Affet !
Gözlerimde şizofren ayrılıklar büyüyor
Depresif ağrılar gibi nereye saplansam yalnızlık
Ruhum çıkmazlarımdan kaçışlarıma inat
Avuçlarımda girdapları sarıyor
Affet !
İçimde bir zemheri yanıyor
Sen üşüyorsun...
Biliyorsun,
Kanı bozuk bu zamanın hasletine yenildin
Ve gittin
Bir soykırım başladı aşklarda
Bütün sevdaları dara çektim
Arsız kederler sarıldı dudaklarıma
Sustum hiçbirini sana söyleyemedim
Sadece özlemiştim !
Bu sebepten kendimi senin kurşunlarına dizdim
Ben alacakaranlık tümcelerin yedek sözcükleri değildim
Sere serpe feryatları aşktan yana devirdim
Sen sessizdin /
Affet
Azaları kesilmiş şiirlerde anamam adını !
Yokluğun kaç bin fersahında kalmışsa zamanın
O kadarım
Yalnızca o kadar anlatırım bakışlarını
Gözlerin yoksa
Lisanı bozuk satırlara mesken edemem o gençlik hülyamı
Yazamam affet !
Dilim tutuşur yanarım !
Dost olamam yokluğunla
Bağışla
Sağ avucumda mahremimken sağ elin
Dudaklarımda tütüyorken hala o körpe tenin
Unutamam seni affet
Ben sana gözlerinle kavuşurken
Adınla tövbelerime gün sayarken
Hala geçmişinde yaşarken
Affet !
Unutma ki; ben gözlerinin semalarında
Başlamıştım yaşamaya
Ölürsem eğer,bir gün batımı zamanında
Affet
Sen sadece kendini bağışla
(ar/af)
Züleyha Selçuk