Tek bir cümleyledir gecenin gelişi… aysız, yıldızsız…

Körlüğüme alışkın gözlerim, aydınlık bir gözün, karanlık bir cümlesine muhatap olunca, karanlığının idrakine vardı ya!





hey hat… ne gelir elden, tüm bu gaflet içinden…

Adı konulmamalıymış aynadaki suretimin. Suskunlukla hayâ etmeliymiş tebessümlerim… Lokma lokma boğazıma tıkanmalıymış itaatlerim.





Kırılmış camların üzerindeymiş adımlarım. kana bulamış övünmelerim, tek sıla tesellimi, yolumu... “var”lığımın sahte şatafatının, son seyrindeyken gözlerim, gördüm viraneliğini… köhneliğimi...





Savlar altında kaldım, dilimdeki salâvatlar ne kadar acıdır damağıma… Hayâ mı, Riya mıdır, hüznümün adı…? bilmiyorum...

Allah'ım...

İncindi kalbim… “ben” dediğime…



alıntı