hizli hizli otele dondum. kahvenin gramofonu ve suriyeli kadinin sarkisi kesilmişti. arkadaşim yatagina uzanmiş kitap okuyordu. bana yandan bir goz atti:

"ne o, capkinliktan mi geliyorsun?" dedi.

insanlar birbirlerini ne kadar iyi anliyorlardi... bir de ben bu halimle kalkip başka bir insanin kafasinin icini tahlil etmek, onun duz veya karişik ruhunu gormek istiyordum. dunyanin en basit, en zavalli, hatta en ahmak adami bile, insani hayretten hayrete duşurecek ne muthiş ve karişik bir ruha maliktir!.. nicin bunu anlamaktan bu kadar kaciyor ve insan dedikleri mahluku anlaşilmasi ve hakkinda hukum verilmesi en kolay şeylerden biri zannediyoruz? nicin ilk defa gordugumuz bir peynirin evsafi hakkinda soz soylemekten kacindigimiz halde ilk rast geldigimiz insan hakkinda son kararimizi verip gonul rahatiyla oteye geciveriyoruz?