Çevrimdışı

Bütün hepsi bir inat uğruna aslında… Sevgi, egomuzu yenemedi mi? O yüzden mi ayrıldık acaba? O yüzden mi beceremedik aşkın merdivenlerini çıkabilmeyi?


Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.


İlişkilerin değerini bilemiyor insan kaybetmeden, hep daha iyisi gelecek zannediyor. Gelmiyor aslında ama hayatımıza uyumlu biri girdiğinde, insanda tuhaf düşünceler oluşuyor. Öyle ya; bu aşkı bulduysak, başkasını da buluruz!

Tuhaf bir yedekleme ruhumuz var! Yenisini aramak istiyoruz hep, eskiye emek harcamaktan kaçınıyoruz. Gücümüzü, enerjimizi, zenginliğimizi dışarıda olana yatırım alternatif üretmeye meyilliyiz.

Belki senle de bu hataya düşmüşüzdür. Belki sen ve ben yenilmişizdir düşlerin o büyülü renklerine, belki sadece uğraşmak zor gelmiştir…

Bu kadar inadın bir anlamı olmalı diye, sadece bunun için anlamlandırmaya çalışıyor aklım ayrılığımızı. Her ikimizin de suçunu bulmak için çabalıyorum. Aklımın süzgecinden ayıkladığım anıları saklıyorum. Gülümsetenleri bir defterin sayfaları arasında çiçek gibi kurutuyorum.

Neden diyorum, neden böyle olduk? Bir yerlerde yanlış yaptık, onu arıyorum. Bulursam diyorum, en azından birkaç mantıklı sebep bulursam, başkalarına da derman olurum belki diyorum.

Herkes kadar savrulduk biz de, herkes kadar hata yaptık. Biz de diğerleri gibi dağıldık, oysa öyle olmamalıydık! Gurumuza yenildik herhalde, şimdi geceleri sarılıp yattığımız gururumuza….

Ne geçti elimize? Şimdi arada bir karşılaşıp uzaktan göz göze gelince, bu kadar yabancı olmak sana da tuhaf gelmedi mi?

Canımı yakıyor benim bu tek başınalık, seni başkasıyla yan yana görmek düşüncesi bile ağrıma gidiyor.

Aslında ne tuhaf değil mi? Daha birkaç zaman önce yabancıydık, daha birkaç zaman önce aynıydık, bir elmanın iki yarısıydık; şimdi ayrıldık!

Candan Ünal