saplantılı bir aşkla neden seviyorum ki seni
sabahın koşuşturan güneşinde en çok belki
yakaladığım çocukluğumu severcesine
bir de mavi istanbullar yakalıyorum
sokağın tozlu rüzgarına bulanmış öylece
iki de bir neden seviyorum ki seni...
ve kimi ıslak gürültüler
duvarlarda yitik kehribarların aşık yüzü
duvarlarda yalnız sevişgenler
tutmuşlar beni
sevmişler seni
seni ben sevmişim saplantılı bir aşkla
Allah kahretsin neden sevmişim ki seni
böyle sağnak, böyle kıyamet
görülmüş şey mi?
ağzımda tutuklu bir kaç tümcenin ayıklığında sesleniyorum
bir de güze kapılmış istanbullar yakalıyorum
mayısın ortasında, öğle vakti, susuz
kimi ıslak gökler görüyorum
kimi cinayetlerde alışılmışlık
kimi yalnızlıklarda ben...
ya utancından saklanan martılara ne demeli
bu denizin sahiliğinde çırılçıplak yatarken gemiler
boylu boyunca utanmak kadar,
bu yırtılmış gövdemde ne var
ne var şu yaşlı ağaçların gölgesinde uyuyan kediler gibi
özgür ve aç...
ve kimi kediler de sever değil mi?
benim saplantılı düşlerim kadar gerçekçi
ve tüm küçümsenmiş yaralarım kadar büyük...
neden seviyorum ki seni
ve ellerim neden böyle şaibeli bakıyor yüzüme
papatyalarda görmüyor kırlangıçların izlerini
soğuktan ürperen gök yüzümde
ve evet bir zamanlar sevmiştim
aradan yollar geçti uzayarak, her bir şiirimin molasında
aradan insanlar geçti
aradan ağırlaştırılmış müspet bir sevda
ve evet seviyorum seni
sanki işe yararmışçasına bu sokaklarda ki
bu büyük yalnızlık
içimde gezdirirken cam kırıklarını
bu üstü örtülü gece de kol gibi ayrılık
hala mayısta korkulu bir kasım
belki haziran da biraz nisan ki
bu iliklerimde açan fesleğenler solmasın
bu istanbul, bu mevsim de ansızın alnımızdan vurmasın...
bir de yakaladığım çocukluğumu seviyorum
bir de yerinden koparılmamış denizleri
ve sevebileceğim daha çok şey varken bu ağır hasarlı düşlerimle
iki de bir neden seviyorum ki seni...
AYŞE TUNCA