O terminal o otobüsü hiçbir zaman affetmeyecek.
Öylece arkandan bakarken binip gittiğin o otobüsü, yapayalnız kaldığım o terminal bir daha asla geri gelsin diye beklemeyecek.
Cama yasladığın başını çevirip, arkana bakamadığın o günü hiç
unutmayacağım.
Nasıl kaldığımı, orada sensiz, bir başıma ne yaptığımı merak etmediğin o günü hiçbir zaman unutmayacağım.
Ben o gün öldüm mü?
Ben o günü unuttum mu?
Ben o gün kendimi oradan alıp gidebildim mi?
Sen hiçbirini bilmedin.
Ben de ne yaptığımı bir daha hiç hatırlayamadım zaten.
Acı büyüktü.
Acım fazlasıyla büyüktü.
Gençtik biz.
Hatırlıyor olmalısın ki, ne çok delilik yapmıştık.
İnsan işte nasıl da bitmeyecek sanıyor.
Hiç gitmeyecek, hep sevecek, kalacak sanıyor be arkadaş, hep yanında kalacak sanıyor.
Ben de öyle sandım.
Ben aslından ona değil de kendine inananlardandım.
Ben inandırmıştım kendimi gitmeyeceğine, bitmeyeceğine.
O gitmeye karar verdiğin de biliyordum ki bir daha onu asla arayamayacaktım.
Bir daha asla ona o ilk gün ki gibi heyecanla gidemeyecektim.
Ona bir daha nerede olursa olsun asla gidemeyecektim biliyordum.
Hani şu kalbinin atışı ağzından bir mermi gibi çıkacakmışçasına olan heyecan.
Ne yerde ne gökteymişsin gibi hissedilen heyecan.
Biliyordum ki ben bir daha asla onunla yaşayamayacaktım.
Biliyordum ki o gitmeye karar verdiğin de ben de onsuz kalmaya karar vermiş olacaktım.
O yanımdan kalktı.
Hoşça kal dedi.
Yollar da affetmeyecek dedim.
Bak bu kaldırımlar, sokaklar, kilometreler, ayrı ayrı yaşayıp, ayrı yaşlanacağımız şehirler de affetmeyecek dedim.
Yazılan mektuplar, şarkılar hiçbiri ama hiçbiri,
Bak içim de seni asla affetmeyecek dedim.
Gitti.
Allah affetsin.

Elçin Gelir.