Çevrimdışı

Melankolik'mişim.
Yok efendim değilim, yargılarınızı kendinize saklayın.
Ben de gülüyorum, en azından gülüyordum.
Yani artık gülüyorum, huzurluyum.
Neden mi?
Bir şeyleri kabul ettim artık.
Artık duygusal şarkılar çaldığında, aklıma bir şeyler gelmiyor.
Ne bileyim, arkadaşlarımı arayıp soruyorum tekrar.
İçten gülebiliyorum, güldürebiliyorum.
Eski hâlime dönebilmeme çok sevindim.
Herkes geçecek dediğinde, siz nereden bileceksiniz?
Bu geçmeyecek.
Bu acı hiç bitmeyecek.
Diyordum.
Yanılmışım, geçti bak.
Unuttum.
Hayatıma kaldığım yerden, hem de 1-0 önde devam ediyorum.
Matematik testleri çözmeye başladım, tarih çalışıyorum.
Sabah 4'e kadar uyku tutmadığı için, derslere sarıyorum.
Ankara'dan vazgeçmiyorum.
Son kararım, o Ankara'ya gidilecek.
Hiçbir şey değiştiremeyecek bunu.
4 sene orada yaşanacak.
...
Hem.
Teşekkürler, sen göndermeseydin, kendime geç kalacaktım.

26.09.2012
Çarşamba - 12.42

__________________