| Cevap: KARDEŞİNİZ hayatınızdaki ilk arkadaşınızdır.
Hayatta en çok istediğim şeydi bir kardeşimin olması, 4 yaşıma geldiğimde sokaktaki bebek arabalarına bakarak geçiriyordum günlerimi. Annemlere, ben kardeş istiyorum dediğim günleri hatırlıyorum ve sonunda istediğim oldu ve benim hayatımın en önemli parçası dünyaya geldi. Ben abladan çok daha fazlasıydım onun için. Annem çalışıyordu, onu kreşe ben götürürdüm, okulda tenefüs aralarında yanına koşardım bir derdi var mı diye, elinden tutup sınıfıma çıkarır yemeğini yedirirdim. Bir gün aceleyle çıkarkam onu almayı unutmuştum sınıfından ve o öğretmenine '' Ablam beni sevmiyor mu? '' demişti, işte ben o günden sonra onu hiç yalnız bırakmadım, hiç. Şimdi büyüdü, beni daha iyi anlıyor ama biz daha az anlaşıyoruz, çünkü onunda fikirleri var, onunda kendine ait düşünceleri var ama ben yine de tıpkı annemin benim büyüdüğümü kabul etmeyişi gibi, onun büyüdüğünü unutuyorum bazen, uyarıyorum. Karşıdan karşıya geçerken bile, hala elini tutuyorum istemeden, bir şey olacaksa bana olsun diyerek hep onun önüne geçiyorum. Bütün kavgalarımız, tartışmalarımız, hatta bazen o vuruşlarımız bile bu büyük sevgi ve bağlılık altında eziliyor. Annelerimiz babalarımız kardeşliği daha farklı yaşamış, daha çok kardeşleri varmış. Oysa şimdi devir değiştikçe kardeş sayısı da azalıyor genelde ve daha çok kıymet bilmemiz gerekiyor. Hayatta en çok istediğim şeylerden biri de kardeşimle ayrı şehirlere düşmememiz, çünkü ben onun uzaklığına dayanamam. Kardeşim olduğu için şanslıyım, öyle hissediyorum kendimi ve kardeşi olmayanların nasıl bir eksiklik hissettiklerini anlayabilirim.
Aslında yazılacak çok şey vardır muhakkak ama siz kısa ve net çok güzel anlatmışsınız, beni de duygulandırdınız.
Gelsin benim cadı kardeşim de bir sarılayım, hoş o '' ufff Cansu bir dur '' der bana ama olsun.
__________________ If you can't measure it, it doesn't exist. |