Çevrimdışı

''Gülemem, sevdiğiiiim.
Ben sensiz a a a a aaah yaşayamam ya şa ya mam.''
Bu şarkıyı Orhan Gencebay'dan da severdim.
Emre Aydın'dan daha beğendim, tam benim stilim.
Bugün dershanede hemen kafa dengi birini buldum, Doruk ve Tuğçe.
Doruk sıra arkadaşım zaten.
Bugün 3 saat geometri, 1 saat fiziğin ardından.
Başladık bu şarkıyı söylemeye ama nasıl gülüyoruz.
Sınıfımızda 18 yaşındaki arkadaşlarda var tabii.
Ben yeni kayıt olduğum için, o ufak tefek arkadaşlardan biri.
Sen kimsin, kimsin sen? diye çıkış yaptı ve 4-5 kişi güldüler.
Ee kaşınmasaydı ilk günden. Ben de direk şöyle söyledim:
''Ben 2 yıldır buradayım ama sen yenisin galiba?
Eh tabi siz daha yeni 18diniz değil mi, tüyü bitmemiş yetim demeyeyim neyse.''
En sevmediğim şeydir tanımadığın insanlara gevşekçe davranmak.
Yeni geldiysem bir dur, izâh edilir değil mi?
Yok anacım kanı kaynıyor veletlerin.
Sonra, hocamızın eşi geldi. Halk oyunları öğretmeniymiş kendisi.
Doruk'la biz Harmandalı oynuyoruz akıllı tahta olan sınıfta.
Hocamızla Tuğçe de alkışlıyor falan.
Tam kahkaha atıyordum, müdür bir girdi odaya.
Bizim eller havada tabii Doruk'la.
Biz kaldık.
Müdür bize bakıyor, derken ee şey tahtayı silecektik.
dedim, hep birlikte güldük.
Eah, canım dershanem benim.
Canım İzmirim.
Canım Doruk, canım Tuğçe.
Her şey güzel oluyor, olmalı, olacak.

__________________