Ayrılma anksiyetesinin bazı düzeyleri evrensel bir olgudur ve bir çocuğun normal gelişiminin beklenen bir parçasıdır. Bebekler ayrılma anksiyetesini yabancı anksiyetesi olarak 1 yaşından küçükken bebek ve anne ayrılığında yaşarlar. Okula başlayan küçük çocuklarda da bir miktar ayrılma anksiyetesi normaldir. Buna rağmen, bağlılık figüründen ayrılma ile ilgili, gelişimsel olarak uygunsuz ve aşırı anksiyete ortaya çıktığında ayrılma anksiyetesi bozukluğu söz konusu olur. Okuldan kaçınma ortaya çıkabilir. Ayrılma Anksiyetesi Bozukluğu, bağlılık figüründen ayrılma ile ilgili aşırı kaygıya bağlı en az üç belirtinin varlığını gerektirir. Kaygılar okula gitmeyi reddetme, ayrılıkla ilgili korkular ve sıkıntı, ayrılık beklendiğinde baş ağrıları ve mide ağrıları gibi fiziksel belirtiler şeklinde tekrarlayan yakınmalar, ayrılık konuları ile ilgili kâbuslar şeklini alabilirler. Tanı ölçütleri en azından dört haftalık sürekliliği ve 18 yaşından önce başlangıcı içerir.

Ayrılma Anksiyetesi Bozukluğu küçük çocuklarda ergenlerden daha yaygındır ve erkek çocuklarda ve kız çocuklarda eşit sıklıkta rastlandığı bildirilmiştir. Başlangıç okul öncesi yıllarda olabilir, ancak en sık 7–8 yaşlarında görülür. Ayrılma Anksiyetesi Bozukluğunun yaygınlığı okul çağı çocuklarda %3–4 ve tüm ergenlerde %1 olarak tahmin edilmektedir.