Çevrimdışı

Son duraktayız, vakit geldi..

Ve nihayet bir veda busesi dudaktan kalbe elveda dedi.
Aceleci, bitkin ve suskun bir eda ile yerlerini aldi yolcular,
O hücre karanligindaki, kömür kokulu demir vagonlar,
Bacadan çıkan hayatın isli dumanı, gerçekleşmemiş dualar,
Hatıralar pusmus, uzaklara dalip giden bos bakislar,
Zaman tünelinde insan kendi böylemi kovalar?
Atom hizinda gidiyor tüm trenler, gecenin keskin tenhasinda,
Kucuk bir bebegin aglamasina uyaniyor insanlar,
Cigliklar coktan susmus, ebruli gozu kapanmis odalarin,
Yurek çoktan yol almış, istikamet belirsiz vurup gidiyor hislerim.
Siyah beyaz fotoraflar cüzdanda duruyor, kimisi ansızın beynimde vuruyor.
Tozlanmis ruhlar yavasş yavaş uykuya daliyor, yorgun, futursuz ve perisan.
Pismanliklar soguk vagonlari isitiyor, kim bilir hangi duygular dile geliyor. Gece veda anında, yolcular çoktan beyaz ruyaya daldilar, derin los IşIklar uzaklıklari aralıyor…
Elveda dercesine, bir tren daha hızla geçiyor...

Nermin Girisit