Bir gün Hüdhüd bütün kuşları bir araya toplayıp onlara padişahlarına gitmek için bir seyahat teklif eder. Onlara sultânın vasıflarını anlatarak isteklendirir, ancak yolun zorluklarını da bildirir. Her biri birer mazeret söyleyerek özür dilerler Hüdhüd de onlara cevap verir. Onun yerine başka kim olsa daha iyisini söyleyemez.
İçlerinden birisi, bir şüphecisi Hüdhüd’e şöyle der:
“Sen kimsin, bize yol göstermen için sana ruhsat verecek bizden fazla neyin vardır.”
Hüdhüd şöyle cevap verir: “Sizden fazla bir şeyim yoktur. Yalnız bir an Hazret-i Süleymân aleyhisselâmın nazarı bana düşüvermişti. Bu devlete o nazarla erdim. Yoksa mal ve mülk ile değil. Bu makam ibâdetle de elde edilmez. Şeytân da epey ibâdette bulundu ama ona faydası olmadı. Sen ibâdetini aslâ terk etme ama ibadetine mağrur da olma, aldanma. Ömrünü ibâdetle geçir ki Hz. Süleymân sana da baksın.”