Sensizlik; alıştırdı beni yalnızlığa..
Sensizken koca alemde bile yalnızım...

Kimselerle konuşmak istemiyorum eski benin tebessumleri mazide kaldı yok artık..
Gülmemi yanaklarımda gamzeler açmasını isteme..
Kardelenler yalnız açar yalnız yaşar ve yalnız ölürler..

Buhranın üstüme yağmur yağmur yağdığı zaman...



Kalbim kırık dökük; siyahımsı perdelere bürünmüş..
Boynum ince ve bükük caresizlik ellerinde yokluğa sürünmüş..
Sense yoksun ve bense hep sensiz..

Merdivenlerde ayak seslerin maziyi bana getiren..
Umutlarım kırık kanatlarda kaldı..

Maviye uzanmış bulutlar gibi hür değilim..
Kocamış incir ağaçları gibi yorgun yüreğim..
Semada tebessum eden yıldızlar yok artık..
Bıktım sensizlikle ayıktım..

Ve yalnızlığın cirit attığı köşelere kustum derdimi..
Hasta benin boğazına düğümlenen sen'lerle ağladım..
Yokluğunu yaktım sensizlikle ayıktım..

Nefes alamamanın esaretinde gözlerimde dem çalan azrail..
Bu duygulara hüküm veren yalnızlığın peşisıra giden bir caresiz..
Düşüncelerimde siyahlara boyadım olmayan seni..
Konuşamamanın verdiği ıstırapla yargıladım seni..

Bittim yıldım tükendim tükenmeyen sende..
Maviye uzanmış bulutlar gibi hür değilim..
Kocamış incir ağaçları gibi yorgun yüreğim..
Semada tebessum eden yıldızlar yok artık..
Bıktım sensizlikle ayıktım..


Yalnızlığın başucumda bittiği zaman...