Çevrimdışı

Güzel bir konuya değinmişsiniz. Mutsuzluğu kronikleştirmemek gerekiyor.

İnsanlar karşısındakinden beklenmedik bir şekilde görmüş olduğu davranış biçimiyle karşı karşıya kaldığında, ya da birşeylerin hayatta planladığı gibi gitmediğinden ister istemez acı cekmekle paralel bir ruh haliyle mutsuz olabiliyor.

Nitekim öyle insanlar var ki, Üzülmediği halde, sırf üzülmesi gerektiği için üzülen insanlar var. Burada mutsuzluğun kimliğimiz olduğunu görüyoruz.

Mutsuz olmak, depresyon hırkasını üzerine giyip, depresif takılmak ciddi şekilde insanı beyin olarak hırpalıyor, aynı şekilde sağlık açısından da.

Hayatta Kasvetli durumlarla karşılacağız elbette ki. Kimse bizim dünyamıza göre davranmak/yaşamak zorunda değil.

Mutsuzluklar, benim kendi şahsıma göre, her mutluluktan önce peşinen ödenen bedeldir. Mutsuzluğuma istikrar katarsam, burada Mutlu olmam belki de bir hayal.

Cenab-ı Allah kimseyi bu güzel günlerde, bunalıma sürükleyen sebepler vererek mutsuz etmesin.