Bir şiir ısmarladım kendime
kendime tutunarak..

Geceydi, elektirikler sönmüştü içimde..
Mavi bir karanlıktı gözlerimde okuduğum..

Gitme dedim, gittim.
Ardımdan küfret istedim..
Bazen insan utancını saklayacak

çöplük bulamaz ya,
hayallerim kir pas içindeydi içimde..
Aptalın biriyim ben.







Kelimelerle çürümüyormuş adıma biriken kederler..
Gerçek olmayan anlar, figüranlar doluysa hayatında

gerçeklik seni bu kadar yalanlıyor işte!
Umrumda değildi kendi söylediklerim

ya da söylemek istediklerin..

Üzgünüm..
Sence de..
Bence de..
Bencilce..

Bak hala kanıyor,
mevsimsiz yağmurlarla,
ya da yanlış dokunuşlarla..

Mutluluk mekanları bu yüzden hep dar gelir bana
ve ben hep bu yüzden kendimi okşarım,
üşüdüğüm her yalnız durakta..

Bazen ikinci bir cümleye gerek duymazsın ya,
onların birini farkediyorum şimdi;

insan bazen kaybeder...