Size, 'Sen' diye hitap edebilir miyim?
'Siz', fazla ağır kalıyor/sunuz mısralarıma.
Ekseni bozuluyor şiirlerimin.
Tam Aşk'ı anlatacakken gözlerinize,
Ayrılık bulanıyor yaşlarıma.
Ve kurduğum tümcelere bulaşıyor gözyaşlarım!
Yokluğunuzun lekesi bir çamur olup kalıyor 'Seviyorum'larımda.
Çitilesem ömrümden gidişinizi, kalır mısınız yanımda
Ya da tuz ruhuna bastırsam yokluğunuzu, erir mi satırlarımda?
Sen..
Pardon, Siz demeliyim sana.
Fazla samimiyet, alaycı gidişlere sebep.
Oysa siz ciddi gidersiniz.
Gülmeden, umut ışığı yakmadan!
Tebessümlerinizi cımbızla verirsiniz karşınızdeki insana.
Ağır konuşursunuz giderken, bıçak sırtı yatırırsınız düşleri.
Sahi , siz hiç düşkuran oldunuz mu iki kişilik ilişkilerde?
Yoksa hep , düşkıran olmakla mı meşguldünüz?
Kurulan düşleri kırmak mıydı işiniz?
Işiniz gücünüz yok muydu diyeceğim, nasıl unuturum!
Siz ki, iç mimardınız.
Yüreğe umutları inşa eden,
Güzel kelimelerle dizaynını yapan ve sonra işini bitirip çekip giden.
Sorarım size, siz hiç yüreğinizden bir adım öteye gidebildiniz mi?
Ben gidemedim.
Iki adım ötemde siz'diniz, bir adım gerimde.
'Fazla uğraş, boş yere kaybedilen zaman demektir.' derdiniz.
O yüzden uğraşmadım SİZ'den öteye.
Ve boş yere tüketmedim 'Seviyorum'larımı.
Kırdığınız düşlere rağmen, düşpayı sevgi istemedim sizden!
Elim kadar açıktı Yüreğim, göremediniz.
Görüpte adımlamadınız gönlüme.
Oysa kapıda beklerdim Siz'i.
Gözlerinizin ömrüme nakşı için, kahve ikram etmek isterdim ömrünüze.
Her saat, her mevsim beklerdim sizi.
Ama en çok ömrünüzün ömrümü teğet geçtiği anlarda..
Alfa açısı kadar yakınken siz'e, 'iç acılarım'ı topladım avuçlarıma!
Ve siz, bir yeminli gibi geçmediniz ömrümün Sol'undan!
Durdurmazdı kimse sizi, bu ne aceleye diye.
Bilirdim, en çokta ecele kafa tutmayı severdiniz siz.
O yüzden aceleydi her işiniz..
Severken bile alal acele sever, hemen giderdiniz.
Oysa siz, benim yıllardır görmeden sevebileceğim tek kişiydiniz!
Siz, noktası olmayan tekillerden hangisiydiniz.
'Sen' olmak fazla samimi Siz'e..
Peki,
'Ben' olmak ister misiniz?