Çevrimdışı

Yıllar önce okuduğum işe yaramaz bir kitaptaki tek işe yarar cümle şuydu: İnsanın kullandığı ilk alet, başka bir insandır bu yüzden oldum olası sevemedim insanları. bugünlerde kendimi biraz olsun daha iyi hissedebilmek için yolda yürürken insanların gölgelerini eziyordum. Ters gidebilecek her şey, önce mutlaka ters gitmeyecekmiş gibi yapıp sonra yedi kat ters gidiyordu. Bende hiç düz yürümeyi beceremedim hayat yolunda.

Diyor ya Aşık Veysel ,'iki kapılı bir han'diye ? Ondan cereyan yapıyor bu hayat! Onun için üşüyorum hep. Gideyim de kapatayım birini!