Çevrimdışı

İstanbul evliyâsından “Ahmet Mekkî Efendi” hazretleri, bir gün şunu anlattı cemaatine:
Fâtih Sultan Mehmed Hân, Fâtih Câmii etrafındaki meşhur medreseleri yaptırınca, giriş kapısının önüne derince bir çukur kazdırıp, üzerine demir ızgara koydurdu. Ancak devlet erkânı bu işe bir mânâ verememişti. Nihayet arz ettiler:
- Hünkârım, bu çukurun hikmetini çok merak ediyoruz.
Büyük Fâtih;
- Vezîrlerim! Ben vefat edip de cenazemi kabrime indirdiğinizde, üzerime, mezarımdan çıkan toprağı atmayın! dedi.
Sordular:
- Ya ne atalım hünkârım?
O çukuru gösterdi onlara.
- Şurada birikecek olan çamurlu topraklarla doldurun.
Çok merak etmişlerdi.
- Hikmeti ne ki sultanım?
- Bu medresede “ilim talebeleri” okuyacak değil mi?
- Evet.
- İşte o ilim ehlinin ayakkabılarından kopup bu çukurda birikecek olan o çamurlar hürmetine, umulur ki Cenab-ı Hak affeder beni. Belki bu sayede kurtulurum âhirette.

Din hırsızları
Bir gün de;
- Kardeşlerim, Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdikleri “îman” ve “îtikat”tan kıl kadar ayrılanların, kıyâmette azabtan kurtulmaları imkânsızdır, buyurdu.
Ve ekledi:
- Ehl-i sünnetten ayrılanların sözleri ve kitapları, zehirdir.
- Zehir midir? dediler.
- Evet, buyurdu. Hele dünyalık toplamak için dîni âlet edenlerin ve kendilerine din adamı ismini verip, her aklına geleni yazanların hepsi, “din hırsızı”dır.
Anlıyamadılar.
- Nasıl yâni hocam?
- Şöyle ki, bu kitapları okuyanların îmanlarını çalarlar. Bunlara aldananlar, kendilerini Müslüman sanıp namaz kılar ve her ibâdeti yaparlar. Fakaat...
- Fakatı ne?
- Îmanları çalınmış, gitmiş olduğundan namazları ve hiçbir ibâdetleri ve iyilikleri kabul olmaz ve âhirette işe yaramaz.


(Alıntı)