Vergi toplamadaki düzenlemelere rağmen, Osmanlı maliyesi yine açık veriyordu. Bu açıkları kapatmak amacıyla iç hazineden borç alınıyor yahut ilerde ödenecek vergilere mahsuben reayadan para isteniyordu. Bunlar da yetmezse olağanüstü vergilere başvuruluyordu.

Vergi gelirlerini klâsik usullerle arttırma girişimleri 19. yüzyılda yeterli olmamaya başladı. Bunun üzerine, Osmanlı Devleti, elinde bulunan 160.000.000 altına karşılık kaime-i mutebere denilen kâğıt paralar bastırdı. Ayrıca, soğuk damgalı resmî kâğıtlar çıkardı. Bütün resmî işlemlerin bu kâğıtlara yapılması zorunluydu. Resmî kâğıtlardan sağlanan gelirin yüksek olması, bunların damga puluna çevrilerek yaygınlaştırılması sonucunu verdi.

Giderlerin alabildiğine artması karşısında, Galata bankeri adıyla anılan sarraflardan borç alınması, kısa vadeli iç borçlanmanın son belirtisi olarak ortaya çıktı.