1048’deki Pasinler zaferinden beridir, Bizans’a varlığını duyurup, darbe üstüne darbe indiren ve amansız akınlarıyla yıldırıp güçsüz bırakan Selçuklular, artık son ölümcül hamleyi yaparak Anadolu’dan silmeye hazırlanıyordu. Bizanslıların, “kadın gibi korkak olduğu” ve işinin hiç zorlanmadan bitirilebileceği kanaati yaygınlaşır olmuştu. Bizanslıların zulmü altında ezilen Süryaniler ve Ermeniler dâhi, Rumları kadınlaşmış sayıyor, onları cezalandırmak için Allah’ın, müslümanları gönderdiğine inanıyorlardı. 12. asır Musevî seyyahı Benjamin de Tudelle’nin tespitleri bu hükmü desteklemektedir:“Rumlar, eğlenceye çok düşkündürler... Kadınlaşmış ve savaş kabiliyetini kaybetmişlerdir.”
Can çekişmekte olan köhne Bizans’ı, Anadolu’dan sürmek ve bu güzel diyârı, İslâm’ın doğudaki en sağlam burcu durumuna getirmek için, Sultan Alparslan’ın:
“Aslan ve kartal yavruları gibi olunuz, yeryüzünde gece-gündüz uçunuz; artık Romalılar ve Hıristiyanlara aman vermeyiniz!” emri icabınca, Selçuklu akıncıları, gâzi komutanlar ve Alperenler, Gürcü tarihçi M. Brosset’in ifadesiyle,“Sanki dünyanın her tarafından, bu memleket için randevu almışçasına”dalga dalga küffar kapılarına dayanmışlardı. Bir Bizans kaynağının işaret ettiğine göre,“Kara ve deniz, bütün dünya, sanki Türkler tarafından doldurulmuştu.”