William Shakespeare Sone 107
Ne kendi korkularım ne dünyanın ilerde
Göreceği günleri düşünen koca kâhin
Ölüme mahkum diye umut görmediler de
Hiç kısaltamadılar süresini sevgimin.
Tutulan ölümlü ay katlandı karanlığa
Kendi boş fallarını şom kâhinler yeriyor;
Belirsizler taç giyip başlarken hakanlığa
Barış sonsuz çağlara defne dalı veriyor.
Bu en mutlu günleri yudum yudum içer de
Sevgim dipdiri durur ecel kul olur bana:
Ben yaşarım yokluğa karşı bu şiirlerde
Ölüm kıyar beyinsiz sürülerin canına.
Kendine şiirimde anıt bulacaksın sen
Zorba miğferleriyle tunç mezarlar göçerken.