Gecenin karanlığı bir çığlık gibi saplanıyor kulaklarıma. bakışların ürkütüyor beni. sen hiç benim olmadın. sana hiç sahip olmadım. hayallerimde yitip giden zavallı bir kuş parçası mavi bir ruh ve ölü bir kelebeğin tüylü bedeni.
asla unutulmayacak olan o şanslı insanlardan olman öfkelendiriyor beni, buna değmiyordun. sana bu şansı ben verdim. seni ben yarattım. seni sen yapan ben değildim bunu anlamadım.
seni seviyordum ama seni öldürmek istedim. böylece hep benim olacaktın. çürümüş, şişmiş ve morarmış bedenine sonunda sahip olacaktım ölüm kokuyor olmana rağmen.
sana nasıl kıyabilirdim. sen öylece bütün güzelliğinle, tenin, kirpiklerin ve kaşlarındaki en ufak tüylere kadar sevdiğim yüzünle uzanırken sana nasıl dokunabilirdim.
belki bu yüzden kaybettim. ben sana aşık olmayı abarttım çok. masallarda okuduğum prensin sen olduğunu sandım. küçük bi kızdım özür dilerim ben masallara çabuk inanırım. sadece kaldıramadım kötü kalpli kraliçe olmayı, ben istemedim kötü olmayı sen başka bi prensesin peşindeyken.
az önce fotoğrafını gördüm onunla. gördüm ama avunuyordum hala çünkü öyle emindim ki beni sevdiğinden, onunla rol yapıyordun sanki.
ben sandım ki prenses benim.
değildim ben değildim ben o zehirli elmaydım ben o camdan tabuttum acizdim cansızdım senin için hiçbir şey ifade etmedim anlamım yoktu benim ben yoktum yoktum işte senin için.
ben sandım ki beni seversin.

yanılmışım.

YalnızlıkMasalcısı.