Zangoç
Sabahın arınmış saydam derin havasına
Yayıyor yine çan sesini aydınlık duru
Okşuyor lavantalar kekikler arasına
duasını bırakan küçük bir çocuğu
Çıkmış üstüne eski bir ipi geren taşın
Dilinde dua zangoç üzgün mırıldanarak
Dinliyor inişini uzak çınlamaların
Bir kuş geçiyor yanından ona dokunarak.
Ben arzulu gecenin o adamıyım. Yazık!
Boşa çekiyorum Ülküyü çalan halatı
Bir tutam tüy söylüyor soğuk günahlarımı
Çok usul geliyor kulağıma sesler artık!
ve bir gün yorgun boş yere çekmekten bu ipi
Taşı atıp ucuna asacağım kendimi.
Stephan Mallarme