Ben karamsar değilim. Kör bir adamın rüyasını yaşıyorum sadece. Üşüyorum, soğuktan donmak üzere olduğunu fark etmekte zorlanıyor bedenim. Kirpiklerime kadar hissettiğim bu soğuk, uykumu getirmişti. Uyumak istemiyorum. Gerçeği söylemek gerekirse uyumaktan korkuyorum. Uyuduktan sonra uyananamaktan. Siz hiç böyle bir hisse kapıldınız mı? Hiç gelmeyecek bir otobüsu bekleyen, terkedilmiş bir duraktaydım.
Artık bedenime hükmedemiyorum, gözlerim kapanıyor, dudaklarım kuruyor, kalp atışlarım zayıflıyordu. Ayağa kalkmak için çaba sarfetmiyordum bile. Birkaç saat daha bana katlanacaktı bu durak...

Uzun yıllar önce...

Bazı gerçeklerin farkına varmak, üşüdüğünü hissetmek kadar kolay değildi. Bu yüzden uzun yıllar boyunca yazmak temel aldığım ilkelerden biri haline gelmişti. Güven duygusunu sömüren insanlara, çığlıklarımı savurasım geldi bazen. Gerçeği bile bile, uçurumun gözleri üzerimdeydi. Geç olsa da fark ettim, karanlığın ışığa direnme isteğini.

Gördüm:
Çığlıklarınızın aşamadığı duvarlarımda, kazanılmadan kaybedilen tek şeyin yalnızlık olduğunu.