Uzaktan sevdim ben seni. Hiç dokunmadan, koklamadan sadece hissederek sevdim. Hayallerimde koca bir dünya yarattım ikimize ve hiç bitmeyeceğini sandığım bu aptal masala inandım tüm kalbimle. Birgün dedim, bir gün deyip kendimi oyaladım. Kavuşacağımıza bu masalın sonsuz olacağına inandım. Sevdiğim kadar sevildiğimi düşündüm hep. Biz el ele verirsek dünya yıkılır sandım. Öyle güçlü olduğumuza inandım. Bu şehrin her sokağında bir hikayemizin olacağına inandım. Ama bu güzel rüyadan zorla uyandırıldım. Uzaktan sevmenin zor olduğunu zanneder insanlar ama daha zoru sevdiğin insan başka şehirde yaşarken ondan ayrılmaktır. Çünkü her şey bıçak kesiği gibi bir kere de kopar gider. Herhangi bir sokakta köşeyi dökerken tereddüt edemezsin karşıma çıkarsa diye, koca şehir de tutunacağın tek dal bırakmaz sana ayrılık. Uzaktan da olsa yüzünü görme şansın yoktur. Aranızdaki o uzaklık, düştüğün ve bir daha çıkamayacağın dipsiz kuyulara dönüşür. Bir aşkta en kötüsü kaybeden taraf olmak. Her şeyini adadığın bir insanın avuçlarından su misali kayıp gidişini seyretmek hemde elinden hiçbir şey gelmeden. Ben seni uzaktan sevdim sevgilim, uzaktan yitirdim. Ben seni kaybettim. Bir daha bulamayacak kadar uzaklarda kaybettim. Bu uzaklar ölüm gibi sevgilim.