Ne saate ne de gecip giden zamana aldiris etmiyorum, etmemeye calisiyorum.
Hayat benim, yasam benim, yazgi benim!
Cozemiyorum su bilinmezligi. Aci, tatli ara sira eksiyen yuzumun diger yanini goremiyorum.
Hangi ara bu kadar kor/dugum'e sarildim, sarildim da kopamiyorum?
- Anlamiyorum.
- Anlatamiyorum.
Evvelâ kendime tabiki.
Ne kadar yorgun oldugumu suretime bakip, anlamayanlara sovup, sovup duruyorum. Belki de bunu anlatamayan en cokta kendime.
Bilmiyorum, bu kotu huyun nedenini yada neden boyle oldugunu?
- Boyle degildim.
- Boyle olmamaliydim.
- Bu ben degilim!
En komik anlari bile karamsarliga itmenin, yapilmasi halinde suc etkisi yaratacak seyleri kafamin icine gommenin, onunla cebellesmenin anlamsizligini ve neden bu kadar beyinimi kemirdigini anlamiyorum.
Cumlelerin kahpeligine mi yoksa mayasi coktan bozulmus ama yuzunu edep ile ortmus insanlara mi yanayim bilemedim.
Karmakarisikolmakbugaliba.
Her neyse, bu bir sitem, intizar degil zaten olmasi da mumkun degil.
Ama bu degisimi gercekten cok merak ediyorum..
Kimsenin aklinin bile almayacagi sekilde yapmak hatta o kadar uzmanlasmis sekilde gosterilmek deyim yerindeyse konusu gectiginde parmak ile gosterilmene ragmen bu dusus, bu cokus neden?
Anlamak istedigim tek nokta bu.
Kotu bir huy edindim sanki ve icinden cikilmaz bir labirent gibiyim su an.
Hangi odaya girersem gireyim, agzindan alevler cikaran o insani gorecek, kulaklarimi tikayacak ve gozlerimi kapatacak gibi oluyorum.
- O kim?
- Bilmiyorum.
- Tanimiyorum.
- Hic gormedim!
Bu benim onunla kacinci savasim bilemedim. Ne unutturdu kendini ne de varligini hissettirdi.
- Cok garip ama bir var bir yok gibiydi.
- Herseyi yokusa surmekte uzerine yoktu!
- Mahvetmekte kusursuzdu.
Boyle yabanci birsey bir kursun gibi ansizin oyle bir yaraliyordu ki, dis skmalarinin ardi arkasi kesilmiyordu.
Ve bunu engellemeye kimsenin gucu olmadigi gibi bir cikari da yoktu.
Yani herkes dilsiz, sagir rolune burunmekten baska bir halt yemiyordu.
Bu benim masalim.
Ama ben yazmadim.
Ve hicbir rolunde yer almadim, oynamadim.
Sadece izledim.
Zaman, en ihtisamli bir surtuk gibi gecip giderken,
Alevler sadece bizim sokagi sararken,
Bizim evin sobasi sonerken,
Bizim elektrikler kesilip, karanliga hapsedilirken,
Ben sadece yalnizdim.
Ve inan, anlattiklarima inanirsan, sen de benim gibi yalnizsin.
Yok, inanmazsan benimde inanmadigimi bilmeni isterim.
Cunku ben inancimi, gobek bagimla beraber attim.
Cunku ben inancimi, inandiklariniza gulup, sattim.
Ve ben inancsizim.
İnandiklarinizin hicbirine inanmadigim gibi,
Bununla ugrastiginizi gordugum an kahkaha atiyorum.
Ve sizler,
İnanclariniz ama gucsuzlugunuz ile cehennemi boylayacaksiniz.
Ben ise, o kapida sizi yolcu edecegim.
Kendime iyi bir bicmedim, sizleri mukafatlandiriyorum.
Nasilsa insan katilini kendi secermis, sizi sectim!
Ve helal olsun.
Ben boyle cinayet gormedim,
EyvÂllah..
* Klasik bir Zerrin ozer & Dayanamiyorum etkisi.
+ Canin cehenneme sevgiden yoksun, sevgili gunluk.