| Boşluğum ben
Kendimle konuşmaya başlayışımın bilmem kaçıncı saati. Uyku yok, zaten uyku bana gelse, ben kendimde yokum. Yoksulluğun maneviyat halindeki karşılığıdır durumum. Odam Afrika’dır; ve ben bir sıradan yoksul. Kendine bile sahip olamayan bir insandır karşımdaki, onun karşısındaki boşluğum ben. Ve aslında koca bir yokluğum…
Ağlamanın bile gülmek sayıldığı bir haldeyim bu gece. Ağlamaya dahi halim kalmamasına rağmen, düşünebilecek gücü bulmam tuhaftır. Zaten gidişin de tuhaftı, beni rüyadan alıp kabusa taşıyan da belki bir günahtı, belki de mutluluğa giden yoldu; yahut yalandı…
Mutluluğum, umutlardan ibaret bir moladır artık. Güldüğüm anlar, ağladığım cümlelerin noktasıdır. Senin bendeki azlığın kadar çoktur sancım. Halimdir, uyurkenki halin. Vaktine yaklaşan bir fanidir bu şair. Dünüm biraz da yarındır, beklediğim diğer yarımdır. Ve hayatım, bu yazı kadar yarımdır…
|