Çevrimiçi

İnsanın canının yanması çok kötü bir durum. Kalbinin ortasına bir öküz oturmuşçasına hemde. O an, bütün vücudunda hissedersin ruhunun yangınını. Çekip giden insanlar ve hayatından çıkarmak istediğin insanlar olacaktır her hâlükârda.. Her daim yanında acını dindirebilecek sevdiklerin olacak.. Bunu yazarken olanlar ne kadar şanslılar, değerini bilsinler naraları hezeyan ediyor zihnimde..

Ama şunu da unutmamak gerekir ki bu acı, tamamen kaçınılamaz. Hafifletilemez. Ama ertelenebilir...
Şu açıdan bakmak gerekiyor bir de, ileride belki ruhunda hissetmiş olduğun o yangının ortasında kalıp duygularını kurtaramayacaksın..

Ama şimdilerde sadece canın yanar.. Bir şekilde acıyan yaralarını bertaraf edebilirsin ya da edemezsin o senin dirayetine ve kişi/kişilere vermiş olduğun değerin ne derece canının yanmasına sebep olmuş sebeplere bağlı.. Kimse bu devirde; vazife ve sorumluluğu öne çıkararak insanlara vermiş olduğu o alakadar ilgiyi göstermiyor..

Bir yerden sonra ipler kopuyor... Hayatın gerçekleriyle yüzleşildiğinde ya da hüzünlendiğinde göğsünün tam ortasında hissetmiş olunan acıyı senden kimse de bilemez.
Kimsenin de seni anlamasını bekleme..

Fuzuli'nin hafızamdan silinmeyen bir sözü var, diyor ki ""eksik olmaz gamımız bunca ki bizden gam alup her gelen gamlu gider şad gelip yanımıza" bu söylemiş olduğu cümle de paylaşımına ithafen sana gelsin kardeşim..

Canının yanmasını oturup höyküre höyküre ağlayakta dindirebilirsin.
Düşlerinin, Duygu ve hazzını dışa vurumunu vur dışarı gitsin..
Kimse senden ve o yanan canından kıymetli değil..