Dünya dört mevsimde bir bahara bürünüyor
Ömrüme birgün bahar olsan ne kaybederdin
Günle gündüz birbirine misafirliğe geliyor
Kalbimde bir lahza kalsan ne kaybederdin
Dalgalar yorulmuyor sahile uğramaktan
Tomurcuklar çatlıyor çiçek olma sevdasından
Yağmurlar vazgeçmiyor onca yolu aşmaktan
Toprağıma rahmet olsan ne kaybederdin
Dünya çekinmiyor kıyamete yaklaşmaktan
Buğdaylar vah etmiyor kula nimet olmaktan
Yıldızlar utanmıyor çırıpçıplak ifşadan
Gözlerime görünseydin ne kaybederdin
Mevla kahretmiyorken bozduğumuz tövbeye
Yetimler ah etmiyor yitik yaşam sürmeye
Birkez niyetlenseydin bende şafak sökmeye
Gecelerime tan olsan ne kaybederdin
Ana kuzusuydum bende dokuz değil bir candım
Er canıma can katsaydın ne kaybederdin
Sarmalanıp beyazlara toprak olup her yanım
Mezarıma taş olsaydın ne kaybederdin
Niyazıma ses verseydin ne kaybederdin