Ayrılığın ilk sabahına merhaba
Hayatı yaşamaya inandırmaya çalışacak hislerim
Kanımca günü bitirmeye mecalim yetmeyecek
Ki sensiz bitirebilsem günü sevgimden utanırım
Şehirlerce uzağıma gitmiş ol n’olursun
Biliyorum kokunu alırsam yeniden umutlanırım…

Yokluğunun en büyük ispatı
Ölmeden de yaşanırmış iki kalbin ayrılığı
Verilen her söz yenmek içinmiş sevilenden sevene
Ve bu gece bir hikaye daha yazılır sevgi literatürüne
Bir çift siyah gözün varlığı;
Uykuları haram kılmış bir adamın gözlerine

Beni sensiz bırakmak;
Canın bedenden ayrılmasının birnevi provası
Sensizliğe uyanmak;
Gittikce çirkinleşen bir kentin en hazin ikonası…

Yitirilmişliğine birgün dahi dayanmak varlığımın en iyi hali
Yokluğunda her tebessümüm yüzümün en sahtekar şekli

Şimdi sokaklara düşüp ağlamalı
-Vurun beni ey ahali
Şimdi kuytulara düşüp bağırmalı
-Duyun beni ey ahali…

Yüzümde çirkin bir sensizlik
Çocuklar artık korkar benden
Sen bizden seni kaçrıp beni yetim bırakansın
Dostlarımızda bir sessizlik
Kimseler, kimseler bahsetmez senden

Sanırım göğüs kafesime çarpa çarpa ölecek kalbim
Gülüşünü anımsatanları alnından vurasım var
Dünya suskunluğu bürünsün,
Ertelensin bayramlar
Her günüm eyleme dönsün
Yasım var… yasım var