Çevrimdışı

ÜFLE NEYZEN
Bir kış vakti sıcak bir ses duydum, Soludum.
Bir İzmir Türküsü okudum.
Ezgiler, nağmeler...
Bir bebek masumiyetiyle ruha değmeler...
Yorulmak nedir unuttum.
Sanki mahşerde yanına yer tuttum.
Eyüp, sabrını bana devretti.
Neyzen üfledi, gönüller titredi.
Sema bana sen oldun, sen semaya güneş,
Gece gözlerime gelmez oldu, mehtap çilekeş...
Yâr dedim gelmeyen yarınlar için,
Cehennem cennete özendi yüzündeki nur için.
Katre katre yayıldın vücuduma.
Muhtaç kaldım ab-ı dilden bir yuduma...
Ağır geldi göğsüme aldığım nefes,
Üfle neyzen, yansın bu ötmeyen bülbüllü kafes...
Gülizarda gül mü kalmadı, Bu kan bu ateş neden?
Bu asil ruha nasıl biçilir beden?
Kıvılcım cehennemle mi dindirir hasretini?
Ya Rab gönlüme seninle mi indirir rahmetini?
Ellerim şükürle doğmuş gibi açılmış önümde
Ölüm sana vuslat sevgili, dirime de bir anlam geldi ömrümde.
Uzak nağmelerini yakınlarda dinlesem.
Ruhunu bedenime öylece kefenlesem...
Satırlar dökülürken kalem harap olur.
Şair hüzünlenir, mürekkep şarap olur.
Demek dünyadaki en büyük ayyaş benim.
Bi-emsal ahu sen, bitmeyen bu ah benim...
Gel beraber içelim şerefe,
En büyük günah benim...
Osman GÜRSES...