Çevrimdışı

Dibini göremediğim suyun için boğulacak gibiyim.. Çabalıyorum , tam " ulaştım " dediğim anda yüzeye, tekrar itiliyorum taa en derine..

Bir kısır döngü gibi, her tekrarda ömrümden ömür götüren. Tükeniyorum. Artık daha uzun zaman alıyor yüzeye yaklaşabilmem. Tükeniyor kurtulma ümitleri..

Tek suçlusu ben miyim bu durumun? HAYIR. Hatta belki son suçlusuyum.. Sanırım daha fazla çabalamayacağım. Zira her sefer fiziki yorgunluğun yanında manevi olarak ta inanılmaz yıpratıyor.

Bazen düşünüyorum. Çıksam, kurtulsam buradan, elde edeceklerim kaybettiklerimin yanında söz konusu bile olamaz. Yukarı ulaşıp tutabilsem elini kazanacağım belki seni ama bu kadar ziyan olup giden benden sonra seni kazanmak ne kadar değerli ?

Fazla duygusallığa gerek yok. Herkes görevini yapsın. Ben çabalayayım. Sende kursağımda kalan heves ol..