Çevrimdışı

İlk Okula Gidiyordum ve Aşı Günleri vardı. Henüz Günü Gelmeden Korkular Sarardı Bütün Çocukları Bense Sadece O Anı Bekliyordum .
Ve Aşı Günü Arkadaşlarım Vardı Kimi Annesinin Arkasına
Kimi Babasının Arkasına Saklanıyor Yada Elinden Tutup Destek Oluyordu .
Benim bu Lüksüm Yoktu Annem ve Babam Çalışıyordu .
Korkmamalıydım Sadece o anı Beklemeliydim .
Ve O an Geldiginde Yalnız Bir Savaşın Ortasındaydım Kimse Gözyaşımı Bilmiyordu Görmüyordu Hep Kalbim ıslanırdı. Kimsenin Arkasına Saklanıp Güç Almıyordum.
İçim Titresede Bunu Kimse Bilmiyordu Bilmek Zorunda Değildi.
Kimsenin bana acımasına İhtiyacım Yoktu.
İşte Ozaman Ögrendim Ben Bütün Savaşlarda Tek Başıma Mücadele etmeyi.
O yüzden İnsanlara Tenezzül edip egilmemem Bundandır Hırçın Oluşum.
En Azından Bir Duruşumun Oluşu.
Hayata İlk Defa Birşey Borçluyum
Bana Kimseye Eğilmemem Gerektiğini Ögretti.
Şükürler olsun.