~ Kalabalık Yalnızlık.

Hüzünlü bir kac animi kolla,
Dirseklerime kadar batmisken toprağa bedenim
Ruhum ucucu gazlar gibi.
Etme, yitirilen vakit susmaz ardimizdan
Konusur bir yalnizlik dirdiri ile bizi
Bu kit'ada bu cukurun icine koyma.
Bazen, bütün insanlardan bikarsin ya
Bulutlar dücar olurda yere gözyasi bile dökmez,
Kimi zaman saatin bile durur havanin yogunlugundan.
Odanin kokusundan ve carsafin halinden,
Bunalirsin belki.
Bulanirsin ekmek kirintilarinin moraline.
Susmayi yeğele,
Otur ve toplumu uzaktan izle
Bütün insanlarin yerine ağliyor gibi bi halin var,
Senin biraktiğin gibi hala pencerem.
Ne hali varsa görsün birak odamiz
Yapayalniziz, bir biz mi kalabaliğiz yalniz?
Ne halin varsa gör insanlik,
Bensiz, yapayalniz!

~ Bizim neyimize gerek huzur, alismisiz bir kere kalabalik yalniz'liklara..