Çevrimdışı

Pek olmaz ama son dakika seyahatlerimde olur da yer kalmamışsa, otobüslerde 'arka dörtlü' dediğimiz yerde yer bulabilmişsem, yolculuk boyunca sanki fazlalıkmış gibi hissediyorum.. Muavine soru sorma hakkım yokmuş da ben zorla kabul edilmişim gibi. İşte tam bu yolculuklarda manasız bir hüzün kaplıyor benliğimi.. Çünkü o sıra, sıra yaşanmışlıklarıma geliyor. İstenmeyen bir aşkın son koltuğunda, önümde onlarcası varken ben acaba kaç aşka teğet geçtim ? Bu durum tam olarak sorgusuz ve şartsız bir aşkın kabullenilişiydi. Tek tesellim varılacak yere varmadan, mola dahi vermeden benimde seviyor olmamdı. Gelinen son durakta koltuk numarasının bir önemi yoktu ve ben mümkünse bir sonraki seyahatlerimi ertelemek zorunda kalıyordum. Gittiğim yerden geri dönmemek ..
Yolculuğa başlamadan yüklediğim aşklarımı, vardığım yerde 'acılarım' olarak teslim alıyorum her defasında ..Teğet geçen aşklarım beraberinde yalnızca ertelenmiş acılarımı getiriyor..