Güne beklediğim bir haberle uyandım, iyi olup olmadığını anlamak için daha zamanımız var, tek bildiğim şey bazı şeyleri yılların eskitemediği. En önemlisi de yanında seni güçlü hissettiren insanlar varsa, senin yıkılman bir o kadar zorlaşıyor. Kendi içinde belki daha büyük yıkımlar yaşıyordur tabii insan, bunu kestirmek zor ama en azından, ona ne kadar az düşündürürsen dozerin kalbine girdiğini, o kadar iyi. Bu dünyadan bir de biz geçtik diyebilmeli aslında insanlar, yanındakilerle.
Dün burukluk üstüne burukluk yaşarken, bugün o burukluğu bununla örtmenin haklı gururunu yaşıyorum. Bir yandan çok umutsuz bir yandan çok umutluyum. Bir yerde güzel şeyler var, ben yerini biliyorum ama gidemiyormuşum gibi hissediyorum ya da o güzel şeyler çok yakınımda, ben göremeyecek kadar körmüşüm gibi hissediyorum. Ne karışık. Belki de güzel bir şey görmeye hevesim yoktur, belki alışkanlığıma bir darbedir. Küçük mutlulukları birleştirip kale yapmayı bekliyorum belki de. Bunları bir kenara bırakalım, hatta her şeyi bir kenara bırakalım. Bir de ''İnsanlar değişmez.'' tezimin çürütülüp çürütülemeyeceğinin sonuçlarını öğreneceğim az kaldı, bu sefer yanılt ey beni hayat demek istiyorum ve içimdeki umudun adını da Berkin koyuyorum. Ne alaka demeyin, öyle işte.