Çevrimdışı

Kimseye söylemedim nereye gizlendiğini.

Bir yolculuğa çıkar gibi heyecanlıydın.

Sonra kayboldun birden.

Kapıdan bile çıkmadan.

Tuhaf, eteğimin altında da yoksun.
Seni bazı raflarda aradım.

Bazı kavanozların arasında.

Bazı kitapların, zarfların, baharatların arasında

Kirlidir şimdi nefesin.

Bütün gün ağır aksak kendime
tırmanıyorum, kendimden iniyorum.

Ellerimin merdivenleri çürümüş.

Bazen bir sessizlikle sesleniyorsun, çok sigara içmişim, koşamıyorum.

Durdurmak mümkün değil gibi.
Ayağının arkasında kedi var desem de hareket edeceksin sanki.

Yani gideceksin.

Beni bile ezdin. Beni bile bezdirdin.

Parçalarken yakamı gözlerim az yaşlı, nefretle
bağlanıyorum ismine.

Kimseye söylenmemiş bir şey bulamadığımdan belki; susuyorum.

İnsan gecenin bir yarısı tere gömülürken neden hatırlar ki seni.
Çok karakterli harflerle bezenmiş özensiz cümlelerdi söylediklerin aslında.

Altını çize çize tekrarladıklarının anlamı yoktu.

Hep bir dumanın ardından sözlerine bakıyordum.

Buruşturduğum yüzümde her filmden bir sahne var, bakmıyorsun.

Ölüm kadar bulanıksın.

Ölüm kadar herkese birsin.

Hiçbir önemim yok. Ve sen, zamanı bile
aşağılıyorsun.

Yanlış kelimelere düştü çocuklar korkmadan, kanamadan.

Devrilen fincanlar gibi nazik kırıldılar.

Ben plastiğim, bana bir şey olmadı.

Duvarda yankılanan taşın sesi,
pencereden sızan lanet ışık, ağrıyan bacaklarım, ensemdeki ter de beni terk eder.

Senin adın geçtikçe geçiştiriliyor bazı şeyler.

Sıkışmadığı için huzursuzdur boşluğa gömdüğün kelimeler.

Beni bırak

Başlamak istemiyorum.

Ağzımdan fışkıran sevgisizliğim; en son kime yalan söylemiştim, hatırlamıyorum.

Ben bezmişim.
Ben tahammülsüzüm.

Ben yoruldum.

Kedi gibi gerinip olduğum yerde yuvarlandım ben.

Benim kuyruğuma senin yokluğunu bağlamışlar.

Benim sana ait bir anım da yokmuş üstelik.

Şimdi kimleri hatırlatır güneşli günler, bilmiyorum.

Senin hayatın yalan, benim hayatım fabl.

Kamyon geçse sıçradığımız bir tedirginliğin içerisinde,
sana hissiz elimi uzatıyorum.

Elimi tutarsan koşacak gücü bulurum belki. Gider bir arka bahçeye düşerim.

Kemirsin beni kimsesizlik. Yalnızlığın farkında bile olmadan yaşamadık mı?

Bunlar senin kötü günlerin, şunlar benim kötü günlerim. Kapışalım. Belden aşağı da vur, acımam.

Tırnağını geçirmişsin sırtıma.

İstesem giderim.

Ama her gün yeni bir katil bulamıyorum kendime.

Kimse senin kadar istikrarlı okumuyor canıma.

İzi kalacakmış, kalsın.

Seni katil kargalar bile alkışlamaz artık, öyle çok yalnızsın.