Gün oldu kaybettiğime üzüldüm, gün oldu kaybettiğime sevindim..
Gün oldu ne yapacağımı şaşırdım, avuntular içinde belki DÜŞMANLARIMA bile sarıldığım oldu ama bu geçen ACILARIN bana verdiği en güzel ders; ÖNCE KENDİME SARILMAYI asla unutmamam gerektiği oldu..!
DOSTLARIMIN kim olduğunu, DOST GÖRÜNENLERİMİN kim olduğunu anladım..
Dakikalarca ağlayıp, gülmelerimi saatlerce uzatmaya çalıştım..
GEREKSİZ insanlara verdiğim, GEREKSİZ ilgiyi farkettim..
İnsanların DEĞİŞMEYECEĞİNİ, asılları neyse gün olup kendilerine döneceklerini ve bana değer vermeyenler için kılımı bile KIPIRDATMAMAM gerektiğini öğrendim..
Kısa vadede düşünüldüğünde ÜZÜLEN benim..
Ama uzun vadede heleki RAB' bimin hiçbir hakkı kimsenin yanında koymadığını düşünürsek; gülücükleri eninde sonunda hüzünler içinde ağlayanlara nasip ettiğini yaşadım, gördüm..
Şükürler olsun..
İyi ki varsınlarımla; yepyeni bir hayata, beni üzenleri sadece uzaktan seyredip, hakkın yerine geldiği güne hergün bir adım daha gelerek, şu her şeyi kendine dert eden yüreğime SABRI öğrettim..
Hatalarımla, doğrularımla beni kabul eden onca insanın varlığının yanında; üç beş çulsuzun lafı olmazdı ve onlar için artık ÜZÜLMEMEYİ bile öğrendim..
Uygulamak bir hayli zor olsada, acıma duygumu en aza indirgeyip, bazılarının sadece ZAVALLILIKLARINA gülüp geçmeyi biliyorum artık..
Yorganım ayağıma göre çok şükür, bundan sonra da o yorganı benim ayağıma göre diktirmeyeceklerle işim olmasın inşallah..
Sevgi; saygı, anlayış ve yaşamın güzelliklerinden hiçbir şeyi hatta o yitirdiğim dediğim insanlara karşı bile SEVGİMİ yitirmedim..
Sadece beklemedeyim..
Gün gelecek, benim SEVGİMDEN ders alacaklar..