Kendime bile itiraf edemediğim bir özlemim var içimde.
Sanki dile getirdiğimde her şey bitecekmiş gibi, gururum incinekmiş gibi. Ben, ben olmaktan çıkacakmışım gibi.
Elimin gitmediği fotoğraflar var, bakmaya korktuğum. Soranlara unuttum diyip, içimin kanamasına sebep anılarım.
Değmiyor.. Dönüp, arkasına baktığında iyi ki demeli insan. İyi ki sevmişim..
Ben diyemedim. Unutamadım da.. Yaralarımı sarmaya çalıştıkça daha da derine indim.
Kendimi kandırdım, kendim öldüm, içim öldü.

Çok sevdim be.