Çevrimdışı

Bu evrende yalnız olduğunu düşündü kadın.
Kalabalıktı ama insanların ruhları yoktu sanki. Bilgisayarla programlanmış gibi yaşıyorlardı. Hisleri, acıları, mutlulukları yoktu sanki. Hiçbir şeyi sevmiyorlardı, sevmemişlerdi galiba. Anlık heyecanlar dışında herhangi bir nesneden farkları kalmamıştı.
Değiştiğini fark etti kadın.
Bir yıl önce saçındaki ilk beyaz teli fark etti. Duraksadı, önce üzüldü ama uzun sürmedi. Sonuçta durup dururken olmamıştı ya! Yaşıyordu en nihayetinde. Bir dolaptan, kanepeden, masadan farklı olarak acıları, kaygıları, anıları vardı öyle değil mi?
Bir süre oyalandı, zamanın eskiden bir kelebeğin kanat çırpışı gibi olduğunu hatırladı. Oysa şimdi zaman o kadar da tatlı değildi. Kelebek etkisi bitmişti de geriye soruları kalmıştı. Cevaplayacak ya da cevap arayacak gücü yoktu. Yazmakta istemiyordu ama bir şekilde kalbini zehirlenmekten kurtarmalıydı. Keşke resim yapabilseydi ya da bir müzik aleti kullanabilseydi. Ama yapabildiği tek şey yazmaktı. İyi yaptığından değil yazmayı bildiğinden.
Daha fazla şey bilmeyi isterdi. Hayal kurmak yerine hayatı yaşayabilmeyi mesela. Ne kadar daha devam edebilirdi?
Yenilenmesi ne kadar sürerdi?
Değişse mesela fiziksel olarak ruhu da değişir miydi?
Saçını deli maviye boyatsa, mavinin sıcaklığı, huzuru kalbine de etki eder miydi?
Yoksa buzullar gibi soğuk mu olurdu tüm dünyaya. Sahi öyle olsa bile dünya acımasızdı, bilinçsizdi O'nu da günden güne eritirdi değil mi?
Durdu bir sigara yaktı kadın.
Derin bir nefes çekti. İçine çektiği duman gibi gri olan her şeyden kurtulmalıydı. Hiç kimse görmese de görmek istemese de gülümsemeliydi. Sevmeliydi, sevebilmeliydi, gülmeli ve güldürebilmeliydi. Neden simdi başlamıyorsun dedi içindeki bir ses. Doğru ya hadi hemen başlayayım diye onayladı o sesi.
Ve hiç üzülmemiş, hiç kırılmamış gibi gülümsedi.

Ö.

__________________