Çevrimdışı

Neresinden düğüm atsam hayata
İlk oradan kopuyor bağım.
''Hayat!'' diyorum;
Rüya neyse o.
Neye yorulsa avunmak için
Sonunda ona yorgun yaşanıyor.

Nedensiz bir soğuma evresine duruyor dünya,
Kördüğüm hislere dolandırıyor kendini,
Çözmeye korkusunun korkusu peyda!
Benimse durmuyor aklım,
Durmadan koşuyor kalbime yetişmek için.
''Kalbim!'' diyorum;
Ellerim neyse o.
Neye tutunsa bırakmamak için
Sonunda ona yorgun düşüyor.

Soluğumda kor sözcükler taşıyorum,
Topraktan havaya, oradan muammaya.
Ey çakılmaya müsait zemin
Ayağımın altından çekil
Dizlerim hiç olmadığı kadar esrik
Algım, elmadan değil
Üzüm taneciğinden evrik!
Sahih bir yansımadır artık cemrenin düşüşü
Boşluğa ilk çığlık sesimle düşüyor çünkü.
''Boşluk!'' diyorum;
Bilincim neyse o.
Neye meyletse tamamlamamak için
Sonunda ona yorgun, yalnızlaşıyor.

Neredeyim?
Nasıl kurulur mekansızlığın izahı
Her yer siyaha belirirken duvarsız,
Burası hangi hiçlik uzayının çarmıhı
Birini ben çivilemiştim ama
Çerçeveye sığmayan şu kabil elimin acısı.
''Acı!'' diyorum;
Çivi neyse o.
Neye saplansa bir sebep için
Sonunda ona yorgun, eğiliyor.

Gözlerimin irisine ayna tutuyor kimseler,
Önce kendimle körleştirmeye kalkışıyorlar
Sonra bir ölünün uzayan tırnaklarıyla
Ve uzayan tırnaklara kum biriktirenler
Her gün daha çok umut boğuyorlar.
''Umut!'' diyorum;
Aylan neyse o.
Neye varacaksa yaşamak için
Sonunda ona yorgun, ölüyor!

Uyandırın beni artık şu kabustan
Yoruldu el, yoruldu bilinç
Uyandırın beni
Yoruldu çivi, yaşansın umut!

Bahri Butimar - Yorgunluk Çıkmazı

__________________