Söylemem gereken büyük hiçliklerim var.
Suyun yüzüne çıktığımı zannederken daha da batışlarım.
İnsan ne yapmasını gerektiğini bilmez mi?
Ben bilmiyorum ve üstelik bu süreçte beni saramayan ellerini düşünüyorum.
Sessizleşiyorum aslında bağırmaktır bu.
Gözlerin gittikçe denizlere daha çok benzemeye başlıyor.
Gözlerin gittikçe.
Ki kaybolmak istemektir bu.
Hiç olmayan şeyleri hayal ederken buluyorum kendimi.
Boş sokaklarda bazen de çocuk parklarında dolaşıyorum.
Senin omzunda zamanın nasıl durduğunu ve benim artık nasıl devam edemediğimi düşünüyorum.
Yapamıyorum..
Ayağa kalktığımda beni tekrar yere sermek için bekleyen birileri oluyor.
Birileri bir yerlerde yine beni düşünmüyor.
Ben devam etmeye gücümün olmadığını anladığımda senin çok sevdiğin şarkıları dinliyordum.
Devam etmek istememenin gözlerime verdiği sızıyla zorla devam ediyorum.
Neden böyle oldum bilmiyorum.
Bir süre sonra nedenleri bırakıyorum.
İnsan inanmaz mı güzel şeylere?
İnanmıyorum.