Resulullah (Sallallahu Aleyhi ve Sellem):

Allah Teâlâ ilkleri ve sonları toplayıp aralarında hükmedip, hükmetmeyi bitirdiği zaman mü'minler : Rabbımız abamızda hükmetti. Bizim için kim şefaat edecek? deyip : Âdem'e gidelim, derler. - Allah Rasûlü burada Nuh'u, İbrahim'i, Musa'yı ve İsa'yı zikreder - îsâ : Size ümmî olan peygamberi tavsiye ederim, der de bana gelirler. Allah Teâlâ kendi katına çıkmama izin verir ve benim oturduğum yerden öyle güzel bir koku yükselir ki onu hiç kimse koklamamıştır. Nihayet Rabbıma varırım ve beni şefaatçi kılar. Benim için başımın kılından iki ayağımın tırnaklarına kadar bir nûr yaratır. Sonra kâfirler şöyle derler : İnananlar, kendilerine şefaat edecek olanı buldular. Bize kim şefaat edecek? O, bizi saptırmış olan İblîs'ten başkası olamaz. İblîs'e varır ve : İnananlar kendilerine şefaat edecek olanı buldular, sen de kalk bize şefâet et. Bizi saptırmış olan sendin, derler. Kalkar ve oturduğu yerden öyle pis bir koku yükselir ki, onu hiç kimse koklamamıştır. Sonra ağlamaları büyür, çoğalır da iş olup bitince şeytân ; «Gerçekten Allah, size sözün doğrusunu söylemişti. Ben de size söz verdim ama sonra caydım. Sizi zorlayacak hiç bir gücüm de yoktu. Yalnız ben, sizi çağırdım, siz de geldiniz. O halde beni kınamayın, kendinizi kınayın.» der. (İbni Kesir Tefsiri İbrahim Suresi 22. Ayet)