Çevrimdışı

Yalan söyleyen insanları yadırgamamayı öğrenmiştim bu hayatta. Kızmadım,anlamaya çalıştım ; yalan söylediklerini bildiğim halde inanıyor gibi yaptıklarım da oldu, gerçekten gözlerine baktığımda bile inanacak kadar bu işi iyi yapanlar. Herkes bir parça yalan değil miydi zaten bu dünyada!? Kızmadım,anlamaya çalıştım ; çünkü elbet yalancının mumu yatsıya kadar yanacaktı.

Ama kabullenemediğim tek şey ise bir insanın hayalleri ile oynamak oldu. Anlam veremedim bir insanın umutları neden elinden alındığıydı? Neden insanlar kendi nefisleri ve mutlulukları için bir başkasının hayatını ekarte ederdi? Zaten şu dünyada umut etmeden yaşayabilen insan var mıydı? Ümit etmekten vazgeçen. Kimilerimizin tek hazinesiydi ''umut'' ve onu çalan adına ''yalancı'' dediğimiz hırsızlar vardı bu hayatta. İşte bu çok acıydı,tarifsizdi ve yıllarca bir sonu gelmemişti,gelmeyecekti.